දැහන්ගතවිමි හුදකලාවිමි
සයුරු අයිනක නිසංසල
මතක අහුරක රැදුන මතකෙම
එකක් ඇත නුඔත් එහි ඇත
දහස් වර හීනයක් වී එන
දකින දසුනක නිතරම පෙනේ
තදින් වියරුව කියමි කවියක
මගේ හද තනිවම සැලේ
නුඔ ගිහින් දුර ඈත තරුවක
දිලිසෙනා විට රැයේ
සැගවිලා නොකියා ම රහසින්
මා තනිකර දමා ඇයි ගියේ
@අසම්මත/16/04/01/@
No comments:
Post a Comment
මා ලියූ දේ කියවා, ඔබේ අදහස් කියා යන්න. ස්තුතියි.